Obrazy z jednej strony kontynuują charakterystyczny styl malarza, z drugiej zaś mocniej rozwijają elementy, takie jak intensywne plamy barwne. Na szczęście nie dzieje się to kosztem ukrytej symboliki i metaforycznych, surrealistycznych przedstawień kształtów i konturów, których – tak charakterystycznych dla artysty – na płótnach z pewnością ich nie brakuje. Konsekwencją i – ku uciesze – kontynuacją zabiegu z poprzedniej wystawy (pt. „Nadrapane”) jest użycie po raz kolejny dużych płócien. Z niemałą radością bowiem można zająć miejsce przed metrową płaszczyzną obrazu i rozkoszować się „wnikaniem w głąb”, szukając wieloznaczności przedstawień w przestrzeni, niemalże zapożyczonej od Salvadora Dali.

Są jednak wśród opisywanych typów obrazów wyjątki, z których jeden znalazł się na materiałach promujących wystawę. Ujmuje w nich minimalizm i redukcja elementów – czy to do abstrakcyjnych, niemalże geometrycznych form (obraz z plakatu), czy do pseudo-realistycznych treści, gdzie sam motyw ustępuje miejsca z pozoru pustej przestrzeni, rysującej się bez wyraźnych szczegółów, niczym fotograficzna nieostrość rozmytego tła. Tła, które zdaję się przytłaczać, a jednocześnie – dzięki umiejętnemu posłużeniu się tonem koloru – otwierać przed widzem jeszcze większą głębię. Czy zgadniecie, który obraz mam na myśli?

Marcin Wrzal
Odległe światła Wisły

3 – 30 września 2024 r.